Het preclassicisme is een oude stijlperiode in de kunst en architectuur. De oude monumenten in het Midden-Oosten die in de laatste drie millennia voor Christus werden gebouwd vallen onder het preclassicisme. Behalve algemene overeenkomsten, zoals voorraadopslag, die afhankelijk was van de gunst van de natuurlijke elementen, verschenen vroege beschavingen geïsoleerd van elkaar en ontwikkelden zij verschillende karakteristieken. De beschavingen in het oude Midden-Oosten lagen echter zo dicht bij elkaar dat ze al vroeg invloeden van elkaar overnamen.
Tijdens de derde en tweede eeuw v.C. zorgden klimatologische omstandigheden en de beschikbaarheid van water uit rivieren in het gehele Midden-Oosten de noodzakelijke stabiliteit voor de ontwikkeling van talrijke beschavingen. De langste en invloedrijkste was de Egyptische beschaving. In Egypte zorgde regelmatige overstromingen van de Nijl voor vruchtbare stukken land langs de rivier. Al heel vroeg vestigden hier mensen en de uitingen van hun beschaving werden steeds geavanceerder. Uiteindelijk maakten ze aan het begin van de derde millennium bouwwerken waarvan de ruïnes tot op heden te zien zijn.
De bekendste Egyptische monumenten, de piramiden, ontwikkelden zich in het derde millennium en bereikten een hoogtepunt in de geweldigen piramiden van de Gizeh die rond 2500 v.C. werden voltooid. Er is gebruik gemaakt van versieringen die aan de natuur zijn ontleend – deze hebben wel een symbolische betekenis – en is een voorbode van het classicisme.
Ook in Mesopotamië zijn sporen van beschaving uit dezelfde tijd aangetroffen. Veel gebouwen werden opgetrokken met in de zon gedroogde stenen. Hun monumentale architectuur werd gedomineerd door grote volumes en dikke muren. Deze kregen steeds meer verfijnde versieringen en vanaf de 4e eeuw v.C. was er een toenemende interactie met de opkomende Helleense beschaving van Griekenland.
Voorbeelden architectuur
